عشق

هیچ وقت درباورم نبودکه ناگهان عشق چنان قلبم رو بلرزونه که زلزله هم چنین کاری نکرده باشه.

ستاره هارو میشمارم تامقیاسی واسه دوست داشتنم باشه،ولی بازم کم میارم.شنیده بودم که عشق

یه توقف کوتاهه،میادومیره.ولی من باتموم وجودم میگم که عشق فقط میادودیگه نمیره!!!

اونی که میره عشق نیست هوسه که مثل یه گلوله برف باحرارت دستای آدم آب میشه.من به این 

باورم که عشق هرگز نمی میره.من بااین عشق زندگی کردم،نشستم،خندیدم،گریه کردم،وقتی تنها

بودم ثانیه هاروکشتم،دقیقه هاجهنم شدوروزها بایادتو،فقط بایادتو،سپری شدولی هرگز ازعشقم

کم نشداما چه برمن گذشت فقط خدا میدونه و بس!!!بعدازتوهیچ وقت تصور نکردم که یه روزی

دردلم روبه کسی بازکنم،آدم فقط یه بارعاشق میشه،بقیه اش روفقط فکرمیکنه که عاشقه!!!

لحظه های باتوبودن بهشت بودن،واسه همینه که آرزو میکردم که ای کاش میشد لحظه هارو پس

گرفت!ولی این آرزو آنقدربزرگ بودوهمیشه آنقدر دوووور بود که هرچی دستامو دراز میکردم 

نمیتونستم بگیرمش......میخواستم بیشتر ازاین عاشقت باشم که این عشق واسه همیشه خاکسترم

کنه!گاهی سوختن آنقدر شیرینه که نمی تونی باور کنی.

«اگه لازم باشه تمام عمرمنتظرت می مونم،حتی اگه نیایی!!!....تقدیم به ماهم...»