ای کاش

کاش شوری های زندگی قاعده ای داشت؛مثل معادلات ریاضی یک به علاوه یک،تا ابد،دو تا میشد،در دل من و تو.کاش زندگی فارسی بود؛مثل شعر؛مثل حس شاعری،مثل ماه،مثل مهر...

کاش به قول حافظ شیرین زبان«یوسف گمگشته باز آید به کنعان»کاش حال و روزم مثل تاریخ بود،کهنه و جاودان.کاش همه چیز جغرافیا داشت،نقشه بود،راهی داشت.دل و دردی بود،دلیلی نبود،مسیری بود رسیدنی داشت و پایان پراز غم نداشت،کاش زمانه همان فیزیک بود؛همه چیزباچند فرمول ریز و درشت حل پذیرمیشد،دوران بدی می گذشت؛سریع ترازنور.و خوشی هامثل جذبه ی جاودان جاذبه به جریان زندگی جذب می شدند.ای کاش همه چیز زنگ ورزش بود،بوی شادی می داد

ای کاش«یکی بود،یکی نبود»اول قصه هانبود؛آن وقت می گفتیم،یکی نبود هیچ کی نبود یه خدابود یه دنیابود...

باخدا دنیاییم          بی خدا تنهاییم

ای کاش همه چیز هندسه داشت،جبر بود،جمع و تفریق و ضرب و تقسیم داشت.شادی ها در هم ضرب می شدند،بدی ها ازهم کم می شدند،پول ها تقسیم بر تعداد می شدند ونیازها باکمک هم جمع می شدند.ای کاش خدا،مثل دوران بی هیاهوی کودکی درزندگی شلوغ بزرگی ما هم آشیانه ی کوچک و زیبایی داشت،وقتی گریه می کردیم؛کاش واقعا باران می بارید وقتی می خندیدیم،عطش بی فراق گل ها،زیر تپش قلب خورشید،روشنایی چشمانم را به من می بخشید.